Author: admin

Μετά από 15 χρόνια διαμονής και δράσης σε διάφορες χώρες του εξωτερικού (Αγγλία, Αιθιοπία, Ισπανία, Ολλανδία, Πακιστάν, Ρωσία, Σουδάν) όπου έχει εκθέσει το καλλιτεχνικό της έργο, η Μαρτίνα Αναγνώστου επέστρεψε στην Ελλάδα τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η επιστροφή της, όπως η ίδια λέει, σημάδεψε έναν φόβο της: τον φόβο ότι δεν ανήκει κάπου. Από την στιγμή της επιστροφής της, την απασχόλησε περισσότερο από ποτέ η ιδέα του έθνους, της ταυτότητας, της υπηκοότητας.
Η Αθήνα και η Μονεμβασιά έχουν υπάρξει από τα λίγα σταθερά μέρη στη ζωή της. Για τον λόγο αυτό χρησιμοποιεί τα τοπία τους ως σύμβολα συμφιλίωσης της επιστροφής της στην πατρίδα και της απώλειας της αίσθησης του ανήκειν, της ταυτότητάς της. Έντονα χρώματα σε συνδυασμό με εκτυπώσεις φωτογραφιών, υφάσματα και αντικείμενα «καλυμμένα με σκόνη αιώνα» από το πατρικό της σπίτι συνθέτουν ανήσυχα τοπία πόλης –κυρίως– με γραφή συγγενική αυτής της street art.
_______________________________________

After 15 years of living and exhibiting her works in numerous foreign countries (England, Ethiopia, Spain, Netherlands, Pakistan, Russia, Sudan), Martina Anagnostou returned to Greece last September. Her return, she claims, brought her face to face with one of her fears; the fear of not belonging. Ever since she returned, the idea of the nation, of identity and citizenship has affected her more than ever.
Athens and Monemvasia have been some of the few georgraphical constants of her life. For this reason she uses their landscapes as symbols of reconciliation with the idea of returning back to one’s home and the loss of the sense of belonging and identity. Bold colors, in addition to photo prints, textiles and objects “covered with the dust of a century” -all taken from her maiden home- create restless urban landscapes, in a composition that relates to street art.

Λίγα λόγια για την έκθεση

 Μετά από 15 χρόνια σε διάφορες χώρες στο εξωτερικό, όπου έχω εκθέσει το καλλιτεχνικό μου έργο σε επίσημους χώρους, επέστρεψα με την οικογένεια μου στην Ελλάδα τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα σημάδεψε έναν φόβο μου «να ανήκεις ή να μην ανήκεις κάπου». Από την στιγμή της επιστροφής μου με απασχολεί περισσότερο από ποτέ η ιδέα του έθνους, της ταυτότητας, της υπηκοότητας. Επειδή η Μονεμβασιά έχει υπάρξει ένα από τα μόνα σταθερά μέρη στην ζωή μου, σκέφτηκα να την χρησιμοποιήσω σαν σύμβολο όλων αυτών των εννοιών που στριφογυρίζουν στο νου μου.

Στο τέλος της θητείας μας στον Σουδάν και από τότε που έστησα το ατελιέ μου εδώ στην Αθήνα έχω κάνει μια σειρά από μικρά έργα με μικτές τεχνικές. Οι ανησυχίες μου μαζί με τις καινούργιες αυτές τεχνικές ήταν η τέλεια πρόκληση για το project που θα ήθελα να δείξω στην Μονεμβασία. Παράλληλα, η πρώτη έκθεση που έκανα όταν αποφοίτησα από τις σπουδές μου στο Λονδίνο πριν από  13 χρόνια ήταν στην μικρή γκαλερί της Κουρκούλα στην Μονεμβασιά, και γι’ αυτό θα ήταν όμορφο να επιστρέψω τώρα στον τόπο αυτό που με εμπνέει σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Τα έργα αυτά είναι φτιαγμένα  σε διαφορετικά στρώματα  χρησιμοποιώντας ζωγραφική, διάφορα υφάσματα αλλά και εκτυπώσεις φωτογραφιών. Αυτά τα στρώματα δημιουργούν την εντύπωση τρισδιάστατης επιφάνειας, όπου το τοπίο παντρεύεται με τον λόγο και την μορφή. Παρά το γεγονός ότι στην καρδιά μου είμαι ζωγράφος, οι πεποιθήσεις μου με έχουν οδηγήσει να χρησιμοποιήσω πιο άμεσες μορφές για να εκφράσω τις ιδέες μου. Μαζί με τη ζωγραφική, το κείμενο και το φωτογραφικό υλικό έχουν γίνει το κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς μου. Είναι πιο σημαντικό για μένα να μεταφέρω ένα μήνυμα, αντί να επαινεθώ μόνο για τις στιλιστικές ιδιότητες της δουλειάς μου.

Το έργο αυτό συμφιλιώνει την επιστροφή στη παρτίδα μου με την απώλεια της ταυτότητας μου. Παράλληλα όμως αυτή η συμφιλίωση μπορεί επίσης να συσχετισθεί συμβολικά με την απώλεια της ταυτότητας ενός λαού που ζει σε μια σοβαρή οικονομική κρίση. Πάνω από όλα ιδιαίτερα σημαντικό για μένα είναι η δυνατότητα έκθεσης των έργων μου στην πατρίδα μου και η επαφή με το ελληνικό κοινό, μέσα από τον τόπο που μεγάλωσα και μιλώντας εξολοκλήρου γι’ αυτόν.

ψιθυροι…

Στο beber. cαfe bαr

Πρίν από 6 μήνες επστρεψα με την οικογεννεια μου στην Ελλαδα μετα απο 15 χρονια στο εξωτερικο. Ο σύζυγός μου εργάζεται για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, και η δουλειά του μας έχει επιτρεψη να ταξηδευσουμε και να ζησουμε σε διαφορετικές χώρες.

Για έναν καλλιτέχνη αυτός ο τρόπος ζωής είναι σαν ένα θησαυρόκυβοτιο γεματο νεες ιδεες, ηλικα, πλεσια και χρωματα. Μεσα απο απ’αυτην την επιροη τα θεματα στην δουλεια μου ειναι μια συνεχής προσπάθεια του να μεταφερω μια κοινωνική έννοια, ειναι μια πλατφόρμα πάνω στην οποία συνδυάζω την αισθητική με κοινονικοπολιτικα μηνηματα.

Μου αρεσουν τα πρωσοπα των τυχαιων  ανθρωπων που ζουν στην περιφερια της ζωης. Μεσα στον ψευδοκοσμο της γκαλερί, η ιστορια τους περνει μια αλλη διασταση.  θελω να ειμαι ανταγωνιστική στην δουλεια μου, εχω ανάγκη να ταρακουνήσω τους ανθρώπους, να αλλάζουν τις αντιλήψεις τους και να τους αναγκάσω να σκεφτούν, όχι γιατί ξέρω εγω καλύτερα, αλλα μόνο και μόνο επειδή πρέπει συνεχώς να αμφισβητουμε αυτα που ακουμε γυρο μας. Θελω να υπενθημησω στον θεατη το οτι η καθε ιστορια εχει πολλες πλευρες.

Τα εργα που κρεμοντε σ’αυτην την εκθεση ειναι απο διαφορετηκες εμπιριες, ειναι προσωπα απο την αιθιοπια, το σουδαν, την Ελλαδα. Τα περισσοτερα ειναι φτιαγμενα στο σουδαν αν και μερικα φτιαχτηκαν στον καινουργιο μου ατελιε εδο στην Αθηνα. Τα υχεια και τα αφιριμενα εργα ειναι η σινεστιματικη και μη πλευρα ολων αυτων των ενοιων, κατι που φενετε να ειναι ουδετερο αλλα προερχεται απο μια συνεστηματικη σκοπια.

Αν και εχω εκθεσει το εργο μου σε πολλες χωρες, νιώθω πολύ τυχερη που μου εχει δωθεί η ευκαιρια να συνεργαστώ με το Beber Café bar μια και ειναι η πρώτη φορα που εκθέτω μέρος του έργου μου στην Αθήνα.